Podgrzewanie płaszczyznowe

Często przy planowaniu c.o. pamięta się o ochronie środowiska. Ponieważ układy chroniące środowisko działają na znacznie mniejszych parametrach, elementy służące do oddania ciepła powinny zabrać znaczne powierzchnie. Najczęściej stosowanym schematem jest podgrzewane umiejscowione w podłodze. Zbudowane jest z systemu rur z materiału polipropylenu umiejscowionych pod parkietem lub w betonowej zaprawie. Niemal nie wywołuje unoszenia się kurzu, więc jest korzystne dla witalności. W stosunku do tradycyjnego podgrzewania zapewnia 15% zaoszczędzonej energii. Innowacyjnym rozwiązaniem jest ogrzewanie powierzchniowe zamontowane w ścianie. Posiada analogiczne walory co umiejscowione w podłodze, ale różni je odmienny rozkład temperatur w pomieszczeniu. Jednakowoż nie jest ona tak korzystna jak w układzie umieszczonym w podłodze. Najbardziej tolerowanym modelem dla człowieka jest albowiem rozwiązanie największe ciepło przy stopach, zimniej przy głowie. W związku z powyższym w ogrzewaniu umiejscowionym w podłodze maksymalna temperatura podłogi nie może przekraczać 29 stopni. A w umiejscowionym w ścianie 35-45 stopni. Wobec powyższego ogrzewanie ścienne pozwala na osiągnięcie nawet 160W/m2, podczas gdy montowane w podłodze 80-100W/m2. W systemie umieszczonym w ścianie istotnym elementem jest odpowiednio zaizolowane ściany. Może się bowiem okazać, że znaczna część energii będzie absorbowana przez zimne mury. To rozwiązanie świetnie sprawdzi się w pokojach dziennych, sypialniach, miejscach do pracy czy pomieszczeniach dziecięcych. Pozytywem układu mocowanego w ścianie jest przeciwdziałanie pojawianiu się pleśni, nie powstaje także do wzbudzania się kurzu. Bezspornym mankamentem mogą być problemy z gospodarką płaszczyzn ścian. Trzeba bowiem mieć na uwadze by nie przebić rury spirali.